نوروز ۱۴۰۴ همراه با سیمای آزادی ـ ۶فروردین۱۴۰۴ ـ قسمت دوم
بهار که سرآمد گردش فصل‌های طبیعت و اوج آن‌هاست، پیوندی مداوم با تاریخ سیاسی و اجتماعی و فرهنگی ایران دارد. این پیوند را وقتی ناگسستنی می‌یابیم که کلمهٔ «آزادی» پا به عرصه‌ی زندگی اجتماعی و فرهنگی در ایران گذاشت؛ کلمه‌یی که نیاز مبرم سلسله‌ی نسل‌ها از مشروطیت به این سو شد. بهار با تمام نمادهای استعاره‌گونش، هاله‌ای بر گرد کلمهٔ «آزادی» است. شرح نبرد مداوم بهار و زمستان که سمبل‌های نبرد انسان با موانع آزادی‌ست، پا به عرصه‌ی هنر، موسیقی، شعر و ادبیات ایران گذاشت. در ۴۶ سال گذشته که یلدای تیره‌ناک دستاربند و برودت زمستان ولایی ــ آخوندی بر ایران، اشغال‌گری داشته است، کلمه‌ی «بهار» و عبارت «گل سرخ»، دو نماد پیشاهنگان پیراهن‌خونین آزادی بوده‌اند و بیشترین آثار هنری و ادبی و موسیقایی ایران را در بر گرفته است.
گسترده بودن این فرهنگ و هنر، گویای ریشه‌داری تاریخی و مردمی آن در مقابل سلطه‌گران ضدفرهنگ و تمامیت‌خواه است. در آلبوم‌های آثار بالنده‌ی فرهنگی و اجتماعی ایران‌زمین، شاهد خجسته‌خواهی و شانه به شانه‌ی بهار بودن هستیم. برای این خجسته‌خواهی و هم‌شأن بهار بودن و ماندن ایران، در ۴۶ سال گذشته بیشترین بهای قابل تصور در تسلیم نشدن به سلطه‌گریِ بدکیشان آپارتاید سیاسی و مذهبی پرداخته شده است.
_750X422.webp)
