سقوط شدید رتبه علمی دانشگاههای ایران
رتبه‌بندی بین‌المللی سیماگواز سقوط شدید رتبه علمی دانشگاههای ایران خبر داد و نوشت: دانشگاه تهران در سال ۲۰۲۲ در جایگاه ۷۳۵ جهانی قرار داشت اما در سال ۲۰۲۵ به رتبه ۱۰۳۰ سقوط کرده است.
بر اساس این ارزیابی دانشگاه صنعتی شریف در سال ۲۰۲۲ در رتبه ۲۱۴۶ قرار داشت اما در سال ۲۰۲۵ به رتبه ۳۶۱۴ سقوط کرده است
دانشگاه صنعتی امیرکبیر نیز در سال ۲۰۲۲ در رتبه ۲۳۰۱ قرار داشت و در سال ۲۰۲۵ به رتبه ۲۸۲۲ تنزل کرده است.
در رابطه با افت رتبه علمی دانشگاههای ایران بیشتر بدانیم :
سقوط شدید رتبه علمی دانشگاههای ایران و نقش رژیم در بحران آموزشی
طبق آخرین رتبه‌بندی بین‌المللی سیماگو، دانشگاههای ایران با سقوط بی‌سابقه در سطح جهانی مواجه شده‌اند. دانشگاه تهران که در سال ۲۰۲۲ رتبه ۷۳۵ داشت، در سال ۲۰۲۵ به ۱۰۳۰ تنزل یافته است. دانشگاه صنعتی شریف از رتبه ۲۱۴۶ به ۳۶۱۴ و دانشگاه صنعتی امیرکبیر از رتبه ۲۳۰۱ به ۲۸۲۲ سقوط کرده‌اند. این آمار نشان‌دهنده بحران عمیق در نظام آموزشی ایران است.
علت افت کیفیت آموزشی دانشگاه‌ها
۱. فرار گسترده نخبگان و اساتید:
- طبق آمارهای غیررسمی، بیش از ۴۰٪ از اساتید برتر دانشگاههای ایران در دو سال اخیر کشور را ترک کرده‌اند. این پدیده، ناشی از فشارهای امنیتی، حقوق پایین و نبود آزادی علمی است.
۲. سیاسی‌سازی دانشگاه‌ها و سرکوب دانشجویان:
- پس از اعتراضات سراسری سال ۱۴۰۱، ده‌ها استاد برجسته اخراج و صدها دانشجو تعلیق یا بازداشت شدند. سیاست‌های امنیتی باعث شده فضای دانشگاه‌ها از محیط علمی به محیطی تحت کنترل سرکوبگرانه تبدیل شود.
افت شدید بودجه آموزشی:
- در سال ۱۴۰۳، بودجه دانشگاههای برتر ایران حداقل ۳۰٪ کاهش یافت. این در حالی است که بودجه نهادهای امنیتی و تبلیغاتی مانند حوزه‌های علمیه و ارگانهای نظامی مثل سپاه پاسداران افزایش پیدا کرده است.
مدیریت ناکارآمد و انتصاب‌های سیاسی:
- رؤسای دانشگاه‌ها عمدتاً بر اساس وفاداری به رژیم و نهادهای امنیتی منصوب می‌شوند، نه بر اساس سوابق علمی. این روند باعث شده که سیاست‌های علمی به حاشیه رانده شود.
عدم ارتباط با جهان علمی:
- به دلیل تحریم‌ها، محدودیت‌های حکومتی و فضای بسته دانشگاهی، دانشگاههای ایران از همکاری‌های بین‌المللی، تبادل علمی و دسترسی به منابع تحقیقاتی روز دنیا محروم شده‌اند.
نقش رژیم آخوندی در این سقوط علمی
رژیم ایران با امنیتی‌سازی دانشگاه‌ها، سرکوب دانشجویان، اخراج اساتید مستقل، کاهش بودجه علمی و اولویت دادن به سیاست‌های ایدئولوژیک عامل اصلی این بحران است. در حالی که دانشگاههای معتبر دنیا بر نوآوری، آزادی علمی و جذب نخبگان تمرکز دارند، رژیم ایران با سانسور و حذف آزادی بیان، دانشگاه‌ها را به ابزار تبلیغاتی و امنیتی خود تبدیل کرده است.
ادامه این روند، نه‌تنها باعث ادامه فرار مغزها خواهد شد، بلکه دانشگاههای ایران را بیش‌ازپیش از رقابت جهانی حذف کرده و کیفیت آموزش عالی را به سطحی غیرقابل قبول خواهد رساند.