لوموند – ۴ آذر ۱۴۰۳- مقالهٔ مشترک ۳۲ تن از روشنفکران، مدافعان حقوق‌بشر
لوموند – ۴ آذر ۱۴۰۳
مقالهٔ مشترک ۳۲ تن از روشنفکران، مدافعان حقوق‌بشر
و حقوق زنان و شخصیت‌های سیاسی فرانسه:
ما خواستار آزادی فوری مریم اکبری منفرد
و همهٔ زندانیان عقیدتی در ایران هستیم
جمعی از روشنفکران و مدافعان حقوق‌بشر و حقوق زنان و منتخبین
که در میان آنها الیزابت بدنتر، اینگرید بتانکور و لورانس توبیانیا به‌چشم می‌خورند
نسبت به رفتار رژیم ایران با مریم اکبری منفرد که به‌تازگی
به یکی از بدترین زندانهای کشور منتقل شده است ابراز انزجار کردند
ما نام او را فریاد می‌زنیم و از فرانسه و کشورهای اروپایی می‌خواهیم
پرونده اعدام‌های دسته‌جمعی مخالفان ایرانی از دههٔ ۱۳۶۰ تا به‌امروز را
طبق توصیه کارشناسان سازمان ملل به دادگاههای ذیصلاح ملی یا بین‌المللی تحویل دهند
تا رنج مریم اکبری و همه خانواده‌های قربانیان بیهوده نباشد
ما از سرنوشتی که رژیم ایران برای زندانیان سیاسی خود به‌ویژه زنان و به‌طور خاص مریم اکبری منفرد، یکی از قدیمی‌ترین زنان زندانی در ایران به‌وجود آورده، خشمگین هستیم. ما از فرانسه و کشورهای اروپایی می‌خواهیم خواستار آزادی فوری او بشوند. این مادر سه دختر، ۱۵ سال است که در شوم‌ترین زندانهای ایران دوران محکومیت خود را سپری کرده و به نماد شجاعت تبدیل شده است.
او که از سال ۱۳۸۸ در پی یک دادگاه ساختگی ۱۵ دقیقه‌یی زندانی بود و مدتها به‌اتهام واهی «محاربه» یا «دشمنی با خدا» در سلول انفرادی نگهداری می‌شد، در ۲۲ اکتبر به زندان قرچک منتقل شده که یکی از بدترین زندانهای زنان است. تنها جرم او نسبت خانوادگی با مخالفان رژیم است. او که ابتدا به ۱۰ سال زندان محکوم شده بود، باید در سال ۲۰۱۹ آزاد می‌شد. اما حکم او به‌دلیل «توهین به مسئولان» ۵ سال دیگر تمدید شد. او در سال ۲۰۱۶ جرأت کرد در مورد اعدام‌های غیرقانونی برادران و خواهرش به دادستان تهران شکایت کند: علیرضا در سال ۱۳۶۰ زیر شکنجه کشته شد، غلامرضا در سال ۱۳۵۴ اعدام شد، عبدالرضا و خواهرش رقیه در جریان قتل‌عام ۶۷ اعدام شدند که در آن ۳۰ هزار زندانی سیاسی که اکثر آنها مبارزان مجاهدین خلق بودند اعدام شدند.
«عدالت برای زندگی دزدیده شده من»
پروفسور جاوید رحمان، گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق‌بشر در ایران، در گزارش ژوئیه ۲۰۲۴ خود، قتل‌عام سال ۶۷ را نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت توصیف کرد و خواستار آغاز تحقیقات مستقل بین‌المللی شد.
مریم از زندان اوین در سال ۲۰۱۸ می‌نویسد:
«جمهوری اسلامی جز مرگ، غارت و خون‌ریزی برای ایران چیزی به ارمغان نیاورده است. با سر بالا و در حالی که قلبم در آتش است و از شادی زندگی لبریز است، هم‌چنان خواستار عدالت برای زندگی دزدیده شده‌ام، برای فرزندانم که از مادرشان محروم شده‌اند و برای همه مردم بی‌گناهی که زندگی‌شان را شکستید هستم».
او در سال‌های ۲۰۱۹ و ۲۰۲۱ در نامه‌هایی کشتار تظاهر کنندگان را محکوم کرد. عفو بین‌الملل انتقال وی در مارس ۲۰۲۱ در شرایط غیرانسانی به زندانی دورافتاده در سمنان و به دور از خانواده‌اش را محکوم کرد.
مصادره اموال
در دسامبر ۲۰۲۲، در حالی که قیام در ایران به‌شدت در جریان بود، پس از مرگ ژینا مهسا امینی، بر سر مسأله حجاب اجباری، مریم اکبری از زندان سمنان فراخوان داد: «به دختران و پسران شجاعم، دوست دارم در کنار شما باشم. هر لحظه اگر دستگیر شدید، به بازجوها اعتماد نکنید. آنها دشمن ما هستند. به خانواده‌های زندانیان می‌گویم که به وعده‌ها، ترس‌ها و تهدیدها توجهی نکنند. شما فقط می‌توانید جان فرزندان خود را با فریاد زدن و تکرار نام آنها نجات دهید! ساکت ننشینید فریاد بزنید».
در ژوئیه ۲۰۲۴، رژیم دستور مصادره اموال او و بستگانش را صادر کرد.
قرار بود مریم در ۱۲ اکتبر ۲۰۲۴ آزاد شود اما حکم او دوباره تمدید شد. جاوید رحمان در گزارش ژوئیه خود درباره جنایات وحشیانه در ایران، در این باره می‌نویسد: «زندانی سیاسی مریم اکبری منفرد شجاعت بسیار زیادی از خود نشان داد و خواستار عدالت برای اعدام عزیزانش شد. در پاسخ به او فشارهای فزاینده‌یی اعمال کردند و در انزوای طولانی‌مدت قرار گرفت، بدون آن‌که در این ۱۵ سال یک روز مرخصی داشته باشد. او محکوم به ۲ سال حبس اضافی دیگر شد. هدف از ادامه بازداشت او این است که او را وادار کنند از تلاش برای عدالت دست بردارد».
ما خواستار آزادی فوری و بدون قید و شرط مریم اکبری منفرد و تمامی زندانیان عقیدتی در ایران هستیم. ما نام او را فریاد می‌زنیم و از فرانسه و کشورهای اروپایی می‌خواهیم که پرونده اعدام‌های دسته‌جمعی مخالفان ایرانی از دهه ۱۹۸۰ تا به امروز را طبق توصیه کارشناسان سازمان ملل به دادگاههای ذیصلاح ملی یا بین‌المللی تحویل دهند تا رنج مریم اکبری و همه خانواده‌های قربانیان بیهوده نباشد.
ژوسلین آدریان مبتول (رئیس سازمان زنان جهان)
موریل آفوئه (دکترای علوم)
آزاده عالمی (رئیس انجمن زن، آزادی و لائیسیته)
دومینیک آتیاس (رئیس هیأت‌مدیرهٔ بنیاد وکلای اروپایی)
الیزابت بدنتر (فیلسوف)
فلورانس برتو (شهردار منطقه پنجم پاریس)
اینگرید بتانکور (نویسنده و سناتور پیشین)
سوفی بورل (بازیگر)
مارتین براسر (استاد دانشگاه)
موندان کولکومبه (رئیس پیشین شعبه‌یی در دادگاه تجدید نظر پاریس)
میشل گروم (سناتور، نایب‌رئیس کمیسیون امور خارجه، دفاع و نیروهای مسلح)
ماری-ابا گیو (دانشجو)
دلفین ژگودز (دبیر اتحادیه زیست‌محیطی)
نیامکه-آن کُدجو (نویسنده)
کریستین کُدجو (معلم)
استفانی لابه (بازیگر)
آن-ایوون لو دن (دانشمند و نماینده پیشین مجلس)
ژانیک لژر (شهردار و مشاور استانی)
فهیمه مکتبی-پنسونای (مهندس و عضو انجمن مهندسان زن و انجمن زنان ایرانی در فرانسه)
ژولیت مئادل Juliette Méadel (قاضی دیوان محاسبات و وزیر پیشین)
سیمین نوری (رئیس انجمن زنان ایرانی در فرانسه)
سارا نوری‌مشکاتی (وکیل، بنیاد فمو)
الیزابت رابساندراتانا (وکیل در دیوان کیفری بین‌المللی)
موریل روس (بنیان‌گذار و رئیس انجمن «زنان با…»)
الکساندرا ریگال (کارآفرین)
استل روزین اساف (مدیر توسعه مدرسه بازرگانیMIt)
ماری سیکو (روزنامه‌نگار و مجری)
ماهان تاراج (حقوقدان و نویسنده پادکست ایران رمزگشایی‌شده)
نوان تنیسون (مدیرکل AADH)
لورانس توبیانا (رئیس بنیاد اروپایی برای اقلیم)
اوفلی ون السووه (مشاور استانی)
کاترین ویتول دو وندن (مدیر تحقیقات در مرکز ملی تحقیقات علمی)