معیشت کارگران
در سال ۱۴۰۳، حداقل دستمزد کارگران ایرانی به ۷ میلیون تومان رسید، که در فروردین این حقوق معادل حدود ۱۱۵ دلار در ماه بود. اما الان با دلار در کانال ۷۰ هزار تومان این دستمزد باز هم تنزل پیدا کرده و رسیده به ۱۰۰دلار در ماه. وقتی این دستمزد رو با کشورهای منطقه و بالاترین دستمزد مقایسه کنیم تصویر بهتری از فقر کارگران ایرانی ارائه می‌شود.
حداقل دستمزد در کشورهای همسایه رو مقایسه کنیم در ترکیه ۴۰۰ دلار و در عراق بین ۳۰۰ تا ۴۵۰ دلار در ماه تعیین شده است. بیشترین دستمزد کارگران هم در لوکزامبورگ هست که یک کارگر در لوکزامبورگ ماهی ۳۳۵۷ دلار دستمزد می‌گیره یعنی روزی ۱۱۰ دلار ۳۳ ونیم برابر کارگر ایرانی هست.
حداقل دستمزد کارگران در سال ۱۴۰۳ درحالی با افزایش ۳۵ درصدی به حدود ۷ میلیون تومان رسید که نرخ تورم سالانه توسط ارگان‌های رژیم بیش از ۴۵ درصد اعلام شده بود در عمل صحبت از تورم بالای ۵۰ درصد و گاه ۷۰ درصد در سانه‌ها و کارشنا‌س‌های حکومتی مطرح می‌شد که به این معناست که قدرت واقعی خرید کارگران کمتر از نرخ رشد دستمزدها افزایش داشته. در نتیجه، به دلیل تورم واقعی، خیلی از کالاهای اساسی از دسترس کارگران خارج شده
روز ۱۸ آبان سایت حکومتی انتخاب از قیمت یک کیلو گوشت معمولی تا مرز یک میلیون تومان خبر داد و سایت حکومتی تجارت نیوز روز ۱۴ آبان ۱۴۰۳ نوشت: «فیله گوسفندی مرز یک میلیون تومان را رد کرد. راسته مغز گوسفندی برابر با نیم کیلو گوشت خالص، یک میلیون و 80 هزار تومان و راسته بدون استخوان گوسفندی با نرخ بالا، یک میلیون و 439 هزار تومان به فروش می‌رسد»
ناگفته پیداست که حقوق کارگر کفاف خرید چنین چیزی رو نمیده.
سبد معیشت برای یک خانواده ۳.۳ نفره در ایران در فروردین سال ۱۴۰۳ حدود ۳۲ میلیون تومان اعلام می‌شد؛ اما حالا صحبت از سبد معیشت ۳۵ و ۳۶ میلیونی در رسانه‌های رژیم هست؛ ۷ میلیون تومان فقط یک پنجم روزهای ماه؛ یعنی ۶ روز اون‌هم به‌سختی می‌تونه سبد معیشت رو تأمین کنه!!! اون‌هم در زمانی که هزینه‌های اساسی مثل مواد غذایی و بهداشت بیشترین افزایش قیمت رو داشتن و کارگران توان تأمین نیازهای ضروری معیشتشون رو هم از دست دادن
با افزایش نرخ اجاره‌بها، کارگران قادر به تأمین مسکن مناسب برای خانواده‌های خود نیستند. برآوردها نشان می‌دهد که میانگین هزینه اجاره یک واحد آپارتمان کوچک در تهران به حدود ۱۵ تا ۲۰ میلیون تومان در ماه رسیده است، در حالی که حداقل دستمزد کارگران تنها ۷ میلیون تومان است. این ناهماهنگی بین دستمزد و هزینه مسکن فشار زیادی بر خانواده‌ها وارد کرده است و بسیاری از آن‌ها مجبور به ترک شهرهای بزرگ و حاشیه‌نشینی شده‌اند و در هر کجا که ساکن بشن باید از سفره‌هاشون برای پرداخت هزینه‌ی اجاره‌بها کم کنن.
اما راه‌حل چیه؟ آیا سیاست‌های اقتصادی با اولویت بهبود معیشت و افزایش حمایت‌های اجتماعی از کارگران بازنگری می‌شود؟ کنترل تورم، جلوگیری از افزایش نابرابری، و حمایت بیشتر از خانوارهای کارگری در سیاست‌های رژیم آخوندی جایی داره؟ نیازی به توضیح نیست که اون‌چه کارگران و تمام مردم ایران با اون مواجه هستن، نتیجه‌ی سیاست‌های ضد مردمی حکومت آخوندی بوده و چشم‌انداز اقتصادی پیش روز چیزی جز وخامت وضعیت معیشتی و ادامه‌ی فشارهای اقتصادی بیشتر بر دوش اقشار ضعیف نیست. با نگاهی به لایحه‌ی بودجه ۴۰۴ پزشکیان می‌شود دید که سیاست حکومتی علیه کارگران و خالی کردن سفره‌های کارگران برنامه‌ریزی شده و این روند در این حکومت ادامه خواهد داشت.