سالگرد جمعه خونین زاهدان و شهیدان سرفرازش
در دومین سالگرد جمعه‌ی خونین زاهدان یادی می‌کنیم از اون روز، از نمازگزاران مظلوم زاهدان که از پشت هدف رگبارهای کور پاسداران جنایتکار خامنه‌ای قرار گرفتن. همچنین یادی کنیم از سرفرازانی که در برابر این ظلم ایستادن.
روز ۸ مهر ۱۴۰۱، نمازگزاران مسجد زاهدان هدف رگبار گلوله‌ی سپاه پاسداران خامنه‌ای قرار گرفتند. پیر و جوان در خاک و خون غلطیتند بیش از ۱۲۰ شهید و بیش از ۳۰۰ نفر مجروج و نقص‌عضو از آن روز خونین درخاطر مردم زاهدان و تمام مردم ایران به‌جا مانده.
از هستی نارویی ۷ ساله تا مونا نقیب ۹ ساله که به‌همراه خانواده برای شرکت در نماز جمعه رفته بودن چه گناهی داشتند و به کدامین گناه کشته شدند؟
محمد اقبال نایب‌زهی کودکی ۱۴ ساله، کودک فقر که با جثه‌ی کوچکش کارگری می‌کرد و حتی پول خرید بلیت اتوبوس رو هم نداشت و ۱۲ کیلومتر را پیاده تا مسجد رفته بود پاسداران وحشی خامنه‌ای اون رو هم با گلوله از پشت هدف قرار دادند و به شهادت رسید.
از ۱۲۰ شهید جمعه‌ی خونین زاهدان بیش از ۲۰ شهید اون رو کودکان معصوم و نوجوانان زیر ۱۸ سال تشکیل می‌دن. ازجمله محمداقبال شهنوازی ، محمدعلی گمشادزهی، صلاح‌الدین گمشادزهی، علی براهویی، ماه‌الدین شیروزهی، متین قنبرزهی، سدیس کشانی، موسی نارویی، عمران حسین‌زهی، موسی آنشینی، جواد پوشه، امید سارانی، امید صفرزهی، محمد رخشانی، دانیال شه بخش و سامی هاشم زهی
آیا میشه چنین کشتاری رو دید و رو برگردوند؟! آیا میشه به رگبار بسته شدن این کودکان و زنان و مردان بی‌دفاع رو دید و سکوت پیشه کرد؟ این سؤال‌ها و سؤال‌های مشابه بود که ضمیر عصیان‌گر و شورشی فرزندان دلیر مردم زاهدان رو برآشفت.
یکی از این ستارگان درخشان که جمعه‌ی خونین رو بی‌پاسخ نگذاشت شهید قیام یاسر شه‌بخش بود. یاسر به خانه رفت، سلاحش رو برداشت و پیش از درگیری با مزدوران گفت: «نگذارید جسدم دست دشمن بیفتد»
یک ستاره‌ی دیگه در قیام جمعه‌ی خونین زاهدان که به نماد جهانی تبدیل شد. خدانور لجعی بود. او پیش از این بارها مورد شکنجه و آزار پاسداران قرار گرفته بود و تصویرش با دستانی بسته به میله و لیوان آبی که در گرمای سوزان دور از دسترش قرار داده بودن، به نماد مظلومیت مردم زاهدان تبدیل شد
یاسر شه‌بخش، خدانور لجعی و دلاورانی از این سنخ، ستارگان درخشان جمعه‌ی خونین زاهدان بودن، اون‌ها که تاب دیدن این جنایت رور نداشتن. سلاح به‌دست گرفتن و تا آخرین قطره‌ی خون و آخرین نفس جنگیدن و پس از کیفر دادن تعدادی از پاسداران جنایتکار، بر قله‌های سرافرازی و جاودانگی یک ملت جا گرفتند و شهید راه آزادی میهن شدن. یادشون گرامی و راهشون پر رهرو.