وعده دروغ رئیسی در بازبینی حداقل دستمزد کارگران
طبق استانداردهای جهانی، حداقل دستمزد هر کشور باید توان تأمین زندگی یک خانوار کارگری با خط رفاه نسبی و نه خط فقر را ایجاد کند؛ اما آخوندهای حاکم در ایران، سه چهارم تا چهار پنجم دسترنج کارگران را چپاول می‌کنند و خط فقر را برای کارگران آرزو کرده اند. همچنین قانونی برای حل مشکلات معیشت کارگران و حداقل‌بگیران وجود ندارد. در اسفند ۱۴۰۱، موضوع تعیین حداقل دستمزد را تا آخرین روز سال کش دادند، افزایش دستمزد آن‌قدر بحث‌برانگیز بود که همچنان موردبحث و بررسی است.
روز ۲۰تیر ۱۴۰۲ خبرگزاری حکومتی ایلنا نوشت: «آیا می‌شود به نرخ ۴۷.۷ درصد تورم «توجه کنیم» اما افزایش دستمزد را روی عدد ۲۷ درصد ببندیم؟! این شیوه توجه کردن، چه ارزشی دارد؛ اگر معنای «توجه» این است بهتر است اصلاً به نرخ تورم توجه نکنند!»
یعنی با همان آمار تورم مهندسی‌شده‌ی حکومتی هم ۲۰درصد سفره و زندگی کارگران را کوچک کردن. اما دولت آخوند رئیسی برای مشروع کردن این غارت بزرگ از سفره‌ی کارگران ۲مطلب را مطرح کرد.
رسانه‌های حکومتی به‌نقل از دولت آخوند رئیسی نوشتند: «دولت معتقد است افزایش دستمزدها منجر به رشد تورم خواهد شد»
یعنی گناه افزایش تورم را هم به‌حساب افزایش حقوق کارگرانی گذاشتند که همان سال هم در شروع ۳میلیون تومان زیر خط فقر اعلام‌شده‌ی حکومت حقوق می‌گرفتند!!
دروغ دیگر آخوند رئیسی وعده‌ی بازبینی دستمزدها در میانه‌ی سال در صورت افزایش تورم بود.
سایت حکومتی بهار در رابطه با افزایش تورم و قیمت‌ها به‌نقل از رئیس اتحادیه سوپرمارکت و مواد پروتئینی نوشت: «امسال قدرت خرید مردم نسبت به زمان مشابه سال گذشته، بیش از ۵۰ درصد کاهش داشته» البته آمار واقعی بسا فراتر از ۵۰ درصد است؛
همین سایت حکومتی در میانه‌ی شهریور نوشته بود: «سرانه‌ی مصرف گوشت در سال ۱۴۰۱ برابر با ۴ کیلو اعلام‌شده بود؛ اما اکنون به ۲ کیلوگرم رسیده» یعنی هر ایرانی ۵ گرم گوشت در روز!!! با احتساب مصرف دهک‌های بالا و برخوردار که مصرف سرانه‌ی گوشت آن‌ها بالاست، می‌توان دریافت که میلیون‌ها ایرانی طی سال حتی یک‌بار هم گوشت نمی‌خورند
از طراز دستمزد با تورم در میانه‌ی سال هم چیزی جز یک وعده‌ی دروغ دیگر رئیسی به مردم نرسید.
آنچه به مردم ایران رسید، تورم بی‌سابقه و گرانی‌های روزافزون حکومتی بود، واقعیت جامعه‌ی ایران نبردی تمام عیار بین مردم و حکومت آخوندی است نبردی که از تأمین حداقل‌های سفره‌های خالی شروع می‌شود و تا آزادی‌های اساسی و بنیادین ادامه دارد.