فراسو ـ موج سرکوب و اخراج در دانشگاهها در وحشت از قیام
گفتگو با مهناز فراهانی و بهنام کریمی
داستان تلخ تجاوز به حریم دانشگاه برای دهه‌ها ادامه داشت و رژیم به اشکال مختلف توانسته بود دانشگاه را به بند بکشد و کوچک‌ترین صدای اعتراضی را در نطفه خفه کند تا این‌که با پایان یافتن جنگ و مرگ خمینی در دهه شصت و در ادامه سه‌سرگی رژیم و روی کار آمدن خاتمی در دهه هفتاد، تضادهای پنهان اجتماعی سر باز کرد و به سطح آمد.
به همان میزان هم نقش دانشگاهها در اعتراضات بارز شد و طوری شد که به اعتراف رسانه‌های خود رژیم «در سال‌های ۷۶، ۹۲ و ۹۶ دانشگاهها موتور حرکت سیاسی شدند که در تضاد با افکار تندروانه و بستن فضای دانشگاه بود. دانشگاه که سال‌ها به اغماء رفته بود و از سیاست فاصله گرفته بود
اما تأثیر قیام دانشجویی در سال۱۴۰۱ در مدار بالاتری بود و به شکلی کیفی خود را بارز کرد. بسیاری از مهم‌ترین شعارهای قیام از جمله «مرگ بر ستمگر، چه شاه باشه چه رهبر» در دانشگاهها فراگیر شد. شعار مستقیم و رو در رو علیه بالاترین مسئولان رژیم و هو کردن آنها در دانشگاهها ترویج یافت. تنوع و شبکه عمومی دانشگاههای آزاد و سراسری و پیام نور و... بود که طنین قیام را به دورترین شهرها و شهرستانها رساند.