سایت حکومتی انصاف نیوز وابسته به باند مغلوب، چرا توافق ایران و عربستان به سرنوشت برجام دچار خواهد شد؟
سایت حکومتی انصاف نیوز وابسته به باند مغلوب نوشت:
فارغ از آن که چه شد که این توافق حاصل شد این نکته حائز اهمیت است که همراهی ایران و عربستان، حتی اگر نیمبند و موقتی باشد، هم به سود این منطقهٔ پر آشوب است و میتواند شرایط را ازتنشآلودگی فعلی به سمت و سویی دیگر هدایت کند، البته این مهم هنگامی محقق خواهد شد که توهم بیتأثیر بودن مناسبات قدرتهای فرامنطقهیی بر خاورمیانه را از ذهن دور کنیم.
دربارهٔ اینکه نقش اول توافق ایران و عربستان را چه کسی عهدهدار بود هم حرف و حدیث بسیاری گفته شده است. برخی بر این باورند که حضور پر رنگ علی شمخانی در قامت نمایندهٔ رهبری و دبیر شورایعالی امنیت به این معناست که «نظام» از دولت انقلابیها قطع امید کرده است و مسیری دیگر را در سیاست خارجی برگزیده است و گروهی دیگر که دولتیها را هم شامل میشود بر این نکته تأکید دارند که «همه چیز زیر نظر رئیسجمهور است».
نکتهٔ دیگر دربارهٔ توافق با عربستان استدلال متوهمانهایست که به شکل گسترده از سوی تریبونداران نظام و رسانههای اصولگرا مطرح میشود. آنان تأکید دارند که این توافق نتیجهٔ دور شدن عربستان از آمریکاست
توافق ایران و عربستان با وجود آن که دشواریها و پیچیدگیهای بسیار بسیار کمتری از برجام داشته و مذاکرات مربوط به آن میتوانست خیلی سریعتر از آنچه شاهد بودیم به نتیجهٔ مطلوب برسد اما از یک جنبه به برجام بیشباهت نیست؛ اهمیت روح توافق!
اگر بخواهیم به این سؤال که «چرا برجام به این نقطه رسید؟» در حد یک عبارت سه کلمهای پاسخ دهیم آن عبارت این است: بیاهمیتانگاری روح توافق. بر هر تفاهم سیاسی از جنس برجام علاوه بر متن و تفاسیر مختلف از آن، روحی حاکم است که پایبندی طرفهای توافق به آن «تضمین» زنده ماندن توافق خواهد بود. برجام باقی میماند اگر جمهوری اسلامی و ایالات متحده آن را بهعنوان گام نخست برای آغاز حل و فصل دیگر پروندههای باز میان خود میدیدند اما به هر دلیلی اینطور نشد. امروز نیز توافق با عربستان تا زمانی زنده میماند که طرفین آن، توافق دوجانبه را آغازی برای حل و فصل پروندههای منطقه ببینند.
از این واقعیت گریزی نیست که اگر تصمیمگیران کشور پس از برجام هستهیی به سراغ برجام منطقهیی رفته بودند احتمالاً در این سالها شاهد خسارتهای مالی و جانی که به «مستشاران» وارد میشود نبودیم و حتی میتوان مدعی بود که سرمایهٔ عظیمی مثل «حاج قاسم» نیز از دست نمیرفت. امروز میتوان با درس گرفتن از آن تجربه، توافق با عربستان را نقطهٔ آغازی برای حرکت به سمت برجام منطقهیی تصور کرد؛ البته اگر دیگر بتوان چنان ایدهای را با چنین دیپلماتهایی که این روزها بر سر کار هستند اجرایی کرد!