آتش در زمستان ـ یادی از قیام ۶دی ۱۳۸۸
قیام ۸۸ برگی را در سلسله قیامهای مردم ایران تا آن زمان ورق زد. در سالگرد آن جنبش عظیم مردمی، شایسته است نگاهی نو و متناسب با فضای سیاسی جدید ایران به آن داشته باشیم. این تصور که قیام۸۸، قیامی وابسته به باندهایی از قدرت موسوم به «جنبش سبز» بوده است، از اساس باطل است.
تئوریزه‌کنندگان این حرفها کسانی هستند که به رتوش و اصلاح همین رژیم با ظاهری قابل‌تحمل‌تر معتقد هستند. کیست که نداند انتخابات رژیم و جنگ باندهای درونی آن فرصتی بود برای بیرون ریختن خشم مردمی عاصی. بعد از تعیین‌تکلیف تاریخی مردم ایران با «ماجرای اصلاح‌طلب و اصول‌گرا» در قیامدی۹۶ و پس از تک‌پایه شدن حاکمیت و جراحی اصلاح‌طلبان قلابی از ساختار قدرت و فرو نشست غبارها اکنون بهتر می‌توان از چهرهٔ حقیقی قیام۸۸ غبارروبی کرد و جلای چشم‌نواز آن را نشان داد.
اگر چه یک نمایش انتخاباتی به بهانه و جرقهٔ قیام تبدیل شد ولی انفجار خشم مردم به‌سرعت راه به شعار «مرگ بر دیکتاتور» برد. آتش‌زنهٔ قیام غیر از این، هر چیز دیگر می‌توانست باشد. مهم انبار متکاثف باروت خشم مردم بود که ناگهان راه به انفجار برد. به‌عبارت دیگر مردم از شکاف ایجاد شده در بین باندهای قدرت استفاده کرده و آن را به یک قیام بالغ کردند.