۳۰دی یک روز بزرگ در تاریخچه آزادی
۳۰ دی سالروز آزادی آخرین زندانیان سیاسی از زندانهای دیکتاتوری شاه در سال۱۳۵۷ ـ ۲۹دی۱۴۰۰
مسعود رجوی ـ دانشگاه تهران ۴بهمن۱۳۵۷
به آنهایی که در زیر شکنجهها خدا و خلق را میطلبیدند به یاری، میگفتند، کدام خلق؟ بمانید و بپوسید اینجا جزیرهٔ ثباته. دیگه خبری نیست، خبری هم نبود. ولی ما میگفتیم: «الیس صبح بقریب؟»
مگر میشه خورشید را کشت؟ مگر میشه باد رو از وزیدن بازداشت و باران رو از باریدن؟
مگر میشه اقیانوس را خشک کرد؟ مگه میشه بهار را از آمدن بازداشت، مانع روئیدن لالهها شد؟ و مگر میشه ملتی رو تا به ابد اسیر نگه داشت؟ نه!
من نیامدم اینجا که روند خودبهخودی قضایا را فقط ستایش کنم، ما نیامدیم که آنچه رو که هست و فقط هست تأیید کنیم، لختی هم باید به آن اندیشید که چه چیزی باید باشد، و چه چیزی هم نباید باشد. آیا ما میخوایم نسل ملعونی باشیم، نسل نفرین شدهیی باشیم که فرصتها را از دست دادند. پیروز باد انقلاب دمکراتیک ایران.
۳۰ دی یک روز بزرگ در تاریخچهٔ آزادی
۳۰دی سالروز تحقق شعار «زندانی سیاسی آزاد باید گردد» در سال۱۳۵۷ است. این شعار که بهصورت یکی از شعارهای اصلی تظاهرات و قیامهای مردمی در زمان شاه در آمده بود، در چنین روزی با آزادی آخرین زندانیان سیاسی در رژیم شاه به نتیجهٔ نهایی رسید و پیروز شد که نقطه اوج آن آزادی مسعود رجوی و موسی خیابانی بود.
در آن دیماه خاطرهانگیز در سال۱۳۵۷، پس از درهم شکستن طلسم اختناق و اوجگیری قیامها در سراسر ایران، دیکتاتوری سلطنتی تحت فشار مردم و همچنین فشارهای بینالمللی برای آزاد کردن زندانیان سیاسی. سرانجام در شبانگاه ۳۰دی مجبور به آزاد کردن آخرین گروه زندانیان سیاسی شد.
آن روز در میان آن زندانیان مسعود رجوی نیز از در آهنی و سنگین زندان عبور کرد و مردم آن امید را در آغوش گرفتند.
بله! آن شب، سه هفته پیش از سرنگونی رژیم شاه، آخرین گروه زندانیان سیاسی که پیشتر از اوین به زندان قصر منتقل شده بودند، تحت فشارهای مردمی که روزهای متمادی در مقابل زندان قصر تهران خواهان آزادی آنها بودند از سلولها و دخمههای سیاهچالهای دیکتاتوری آزاد شدند.
چهار روز قبل یعنی در ۲۶ دیماه شاه از کشور گریخته بود و دیگر مانعی برای آزادی آنها وجود نداشت. به این ترتیب مسعود رجوی، اشرف زنان مجاهد و سردار شهید آزادی موسی خیابانی در شمار آخرین نفراتی بودند که از زندان آزاد شدند.
شاه بعداً در خاطراتش نوشت که بزرگترین اشتباهش آزاد کردن تروریستها از زندان بوده است.
روزنامه کیهان در گزارش استقبال مردم تهران از آخرین گروه زندانیان آزاد شده نوشت:
محوطه زندان تا پاسی از شب گذشته یکپارچه شور و هیجان بود. خویشان و بستگان دوستان و آشنایان و رفقا که همهٔ روز و ساعاتی از شب را بی تابانه انتظار کشیده بودند با شعار درود بر فدایی سلام بر مجاهد برای ۱۲۵نفر فرزندان پاک نهاد ملت آغوش گشودند و این در حالی بود که عده کثیری از خانوادههای زندانیان سیاسی در کانون وکلا هنوز به تحصن خود ادامه میدادند و منتظر عزیزانشان بودند.
کیهان با اشاره به خوانده شدن اسامی زندانیان آزاد شده از بلندگوی زندان افزود:
”با خوانده شدن هر اسم اجتماع چندین هزار نفری مردم درود میفرستادند و غریو شادی بود که برمی خاست پس از آن برای اینکه مردم از آزادی زندانیان سیاسی اطمینان حاصل کنند یکی از زندانیان مستقیماً از پشت میکروفون با آنها صحبت کرد. مسعود رجوی در حالی که با احساسات پرشور مردم روبهرو گشته بود گفت: «آیا هیچ واژهای هست که بشود با به زبان آوردنش از شما مردم تشکر کرد؟ براستی که ما همهٔ این آزادی را مدیون شما ملت هستیم نه شخص دیگری یا گروهی خاص»
پدر طالقانی:
وقتی که در مقابل این شکنجهچیها و، بازجوهایی که خودتون میشناسید و دیدید از نزدیک، وقتی اسم مجاهدین برده میشد، اعصاب اینها به هم میلرزید و کنترلشون رو از دست میدادند.
این دلیل بر قدرت عقیده و ایمان به حق اونها بود. از اسم مسعود رجوی وحشت داشتند از اسم خیابانی وحشت داشتند.
مطالب مرتبط
۳۰دی سالروز آزادی آخرین زندانیان سیاسی از زندانهای دیکتاتوری شاه در سال ۱۳۵۷