مراسم تحلیف حسن روحانی و دولت بحران و بن‌بست

رژیم تلاش زیادی به خرج داده بود که مراسم تحلیف حسن روحانی با رنگ و جلای زیادی برگزار شود تا به مدد آن وضعیت وخیم و فلاکت‌بار خود را تحت‌الشعاع قرار دهد، اما در عمل این مراسم به‌لحاظ شکل، نمایشی کسالت‌بار بود که بیشتر به یک مجلس ترحیم شباهت داشت و به‌لحاظ سیاسی و محتوا نیز غیبت شماری از بالاترین مهره‌های نظام در این مراسم، از جمله احمدی‌نژاد و پاسدار جعفری سرکرده کل سپاه پاسداران و غیره. شکاف و شقه درونی رژیم را به نمایش می‌گذاشت؛ هم‌چنان‌که حضور مقامهای معدود کشورها نیز، طرد و انزوای منطقه‌یی و بین‌المللی رژیم را یادآوری می‌نمود. بالاترین مقام خارجی که در این مراسم شرکت داشت موگرینی بود که به گفته منابع خبری، او هم نه به‌عنوان مسئول روابط خارجی اتحادیه اروپا بلکه به‌عنوان رئیس هیأت نظارت بر اجرای برجام به ایران آمده بود و همچنین گفته شده قصد دارد در دیدارهای خود با مقامهای رژیم در مورد نقض حقوق‌ بشر و دخالتهای منطقه‌یی به آنها تذکر بدهد؛ بی‌جهت نبود که کیهان خامنه‌ای (۱۴مرداد) با عنوان «این هم از تضمین اروپایی‌ها!» با خشم و گزیدگی بسیار نوشت: «با توجه به مکانیزم تعبیه شده از سوی حریف در مذاکرات هسته‌یی (مکانیزم ماشه). در چنین فضایی، عده‌یی تلاش می‌کنند سفر موگرینی به ایران برای شرکت در مراسم تحلیف روحانی را به‌عنوان یک «دستاورد برجام» فاکتور کنند! تحقیر از این بالاتر؟! امروز اگر تمام ایران را هم تعطیل می‌کردیم، رهبران تمام کشورهای دنیا هم برای شرکت در مراسم تحلیف به ایران می‌آمدند، تا زمانی که تحریمها اضافه می‌شوند و از انجام تعهدات حریف هم خبری نیست، این آمدنها و رفتنها هیچ آورده اقتصادی و غیراقتصادی برایمان نخواهند داشت جز تحقیر!».


به این ترتیب، مراسم تحلیف با همه تبلیغات و سر و صدایی که در اطراف آن شد، نتوانست درد ریزش فزاینده نیروهای بدنه رژیم را علاج کند یا تخفیف دهد.

روحانی نیز به‌عنوان سخنران اصلی این مراسم، با همه تلاش و تقلایی که برای رو به راه جلوه دادن وضعیت رژیم به خرج داد، اما تلاشهایش جز نمایانتر کردن بحران و بن‌بست گریبانگیر رژیم نتیجه و حاصل دیگری نداشت؛ از جمله روحانی از تعمیم «تجربه برجام» سخن گفت: «می‌توان تجربه برجام را به یک الگو در روابط و حقوق بین‌الملل تبدیل کرد، می‌توان از این استثنا قاعده‌یی ساخت».


اما ذلت و زبونی روحانی به‌خصوص هنگام اشاره به تحریمهای جدید آمریکا نمایان شد، آنجاکه او درخواست کرد: «بیایید از مادر مذاکرات رونمایی کنیم؛ امروز روزگار رونمایی از مادر تحریمها نیست، بیایید از مادر همکاریها رونمایی کنیم، مذاکره‌یی بزرگ بر سر جهان جدید...»

روحانی برای انکار واقعیتهایی که پیش چشم همه قرار دارد و حتی خود او به آن اذعان کرده، هر چه بیشتر تلاش می‌کند، بیشتر در این باتلاق رسوایی فرو می‌رود: «در کشور ما حاکمیت دوگانه‌یی وجود ندارد!». معلوم نیست شیخ حسن دارد از حرف قبلی خود در مورد «دولت با تفنگ و دولت بی‌تفنگ» غلط‌کردم گویی می‌کند، یا عرض کرنش در برابر «مقام معظم رهبری» می‌نماید؟ اما هر کدام که باشد، نمی‌تواند بر واقعیت بحران و بن‌بست همه‌جانبه رژیم سرپوش بگذارد.

 
لطفا به اشتراک بگذارید: