برنامه جنبش دادخواهی - حمید اسدیان – نمونه های تکان دهنده گورهای جمعی
ویژه برنامه جنبش دادخواهی – ۱۵مرداد ۱۳۹۶
در این برنامه حمید اسدیان در مورد انگیزه های جدیدی که با اعلام کارزار دادخواهی در جامعه ایجاد شده و منجر به گردآوری اطلاعات قابل توجهی در مورد قتل عام سال ۶۷ شده است می‌گوید: مرداد سال گذشته یعنی وقتی که خانم رجوی جنبش دادخواهی مردم ایران را اعلام کرد وارد مرحله کاملا جدیدی در کار تحقیقاتی و ثبت جنایات رژیم شدیم. جنبش دادخواهی از دل مرحله مشخص مبارزاتی عام مردم ایران علیه دیکتاتوری ضدبشری آخوندی بیرون آمده و کوشش داشته که با الزامات مرحله ای متناسب با مرحله سرنگونی تطبیق داشته باشد. در واقع اعلام این جنبش توسط خانم رجوی انگیزه های عدالتخواهانه را در ما ، مجاهدین، و خانواده های شهیدان و هواداران مجاهدین در داخل کشور تشدید کرد و ما همه با موتورهای جدیدی وارد کار شدیم.درست به همین دلیل هم دستآوردهای همین یک ساله ما در مورد شهیدان و زندانیان و آمران و عاملان و دست اندرکاران قتل عام و جنایات رژیم در زندانها به هیچ وجه قابل مقایسه با سالهای قبل و شتابی که در گذشته داشتیم نیست.
حمید اسدیان به دو نمونه بسیار تکان دهنده از گورهای جمعی در خوزستان اشاره می‌کند. مورد اول مربوط به گورستان بهشت آباد اهواز است و مورد دوم در باره دزفول است.
حمید اسدیان می‌گوید: گورستان بهشت آباد تنها به شهیدان قتل عام سال 1367 اختصاص ندارد. بلکه از سالهای دهة60 تعداد زیادی از شهیدان را در همین گورستان دفن کرده اند. مزدوران در سال67 تعداد زیادی از شهیدان سر به دار را در منطقه ای نزدیک صنایع فولاد که در آن زمان بیابان بود دفن کرده اند. بعدها سگهای ولگرد جنازه هایی را که به صورت سطحی دفن شده بودند از زیر خاکها بیرون کشیده بودند و همین مسأله باعث لو رفتن قضیه شد و مردم مجددا اجساد را دفن کردند. بعدها خانواده ها به دیدار مزارهای بی نام و نشان شتافتند و برخی از آنان فرزندان و خویشان خود را در میان دفن شدگان یافتند. و
برای مصون ماندن مزارها از گزند حوادث طبیعی و یا تخریب توسط مزدوران قبرها را سیمانی کردند. مثلا پدر یکی از شهیدان که دختر و پسرش به نام پروین و مهرداد باقری فرزندان خود را یافت و نامشان را ثبت کرد»
به این ترتیب این قطعه از گورستان بزرگ بهشت آباد تبدیل به یک سند زنده از جنایات ضدبشری آخوندها، به ویژه در مورد قتل عام سیاه سال67، شد. هم ازاین رو رژیم بسیار کوشش کرده است تا آثار این جنایت را پاک کند. براساس آخرین گزارشهای رسیده از یک هموطن اهوازی آخوندها سعی دارند با بستن آب بر روی مزار شهیدان آنها را از بین ببرند. در نقاطی هم با ریختن نخاله های ساختمانی مزارها را محو کرده است. این هموطن از مزارهای پراکندة شهیدان در قطعات مختلف فیلمبرداری کرده است. فیلمها و تصاویر به وضوح نشان از توطئه ای دارد که رژیم به صورتی بی صدا و به تدریج در حال انجام آن است. جالب است که یادآوری کنم همین فیلم بعد از انتشار به دست سازمان عفو بین الملل رسید و آنها اطلاعیه بسیار خوبی در همین رابطه منتشر کردند و این نشان از افزایش اعتبار مقاومت در سطح جهانی است
مورد دوم مربوط به دزفول است. جلادان در زندان یونسکو این شهر از هیچ رذالتی در حق مجاهدین اسیر دریغ نکرده اند. حتی نوجوانانی مثل عبدالرضا زنگویی و حمید آسخ را در 15سالگی بعد از شکنجه های بسیار تیرباران کرده اند. مزدوران شهیدان دزفول را در جاهای مختلفی به صورت پراکنده دفن کرده اند. بعد هم به خانواده ها محل دفن را نگفته و مانع برگزاری مراسم برای شهیدان شده اند. مثلا به خانواده احمد آسخ گفتند که فرزندشان در کنار رودخانه جم گلک دفن شده است. خانواده به آنجا مراجعه کرده و بعد نبش قبر متوجه می شوند که اصلا جسدی در قبر وجود ندارد. به تعداد دیگری از خانواده ها گفتند جسد ها را در قبرستانهای متروک دفن کرده اند. به برخی هم نشانی فاضل آبهای کنار رود دز دادند. به برخی از خانواده ها آدرس یک گور جمعی در محوطه پادگان کرخه را داده اند که محل انبار و ماشین آلات اسقاطی پادگان است. به تعدادی دیگر از خانواده ها گفته اند که فرزندانشان را در گورستانهای بن جعفر و رود بند و ولی آباد و قبرستان علی به خاک سپرده اند. مجاهد شهید یاسین شاه آبادی ، 25ساله دانشجوی دانشسرای دزفول، در زندان یونسکو اعدام شد ولی او را در گورستان روستای شاه آباد دفن کرده اند. مجاهد شهید عزیز حسین پور نیز همین وضعیت دارد و در شاه آباد دزفول دفن شده بدون این که خانواده اش اجازه داشته باشند که سنگ قبری برای فرزندشان بگذارند. مجاهد شهید عبدالحسن ساجده در 8محرم سال60اعدام شد و در امامزاده رودبند دفن شد. وی سنگ مزار دارد.
بنابر یک گزارش دیگر تعدادی از شهیدان قتل عام را به شوشتر برده و در روستای ترکالکی دفن کرده اند. اسامی تعدادی از این شهیدان عبارتست از :
محمود حسن زاده نام پدر علیداد
امامقلی حسینی نام پدر غلام
سعید حسینی نام پدر غلام
بانو بابایی از شوشتر
بالا بودن تعداد اعدامی ها در دزفول قاتلان و جلادان را به وحشت انداخت. آنها را نمی توانستند در یک نقطه متمرکز دفن کنند. لذا در نقاط پراکنده ای به صورت جمعی دفن کردند. یکی از این گورهای جمعی در کنار سد دز قرار دارد که عمدتا به شهیدان قتل عام سال1367 اختصاص دارد
حمید اسدیان در ادامه به موفقیت جنبش دادخواهی در استفاده از فضای مجازی برای جمع‌آوری اطلاعات مربوط به شهیدان قتل عام سال ۶۷ اشاره می کند و می‌افزاید: یک کمپین گسترده اینترنتی به راه افتاده است که روز به روز هم گسترش بیشتری می یابد. در این کمپین بسیاری از هواداران سازمان، خانواده های شهیدان و حتی بسیاری از کسانی که به شکلی اطلاعی از شهیدی داشته اند شرکت کرده اند. واقعیت این است که با توجه به شاخ شکستگی ولی فقیه جنایتکار به میزان زیادی ترس مردم فروریخته و خانواده ها و هوادارانی که تا به حال براثر شدت اختناق جرأت فعال شدن و حرف زدن نداشتند در شهرهای مختلف به میدان آمده اند و اطلاعات بسیار ارزشمندی از شهیدان و گوشه هایی از جنایات آخوندها و دست اندرکاران این جنایات را برای جنبش دادخواهی فرستاده اند.