سرودهٔ ۱۳۰۴ ستاره - به یاد شهیدان فروغ جاویدان

۱۳۰۴ قطره خون

بر زمینی که خشک ،درآفتاب تموز تابستان

۱۳۰۴شعر

برکاغذی که سپید ،هنوز از تلاوت شکوه تو شرمسار است

من اینک با تو سخن میگویم،از تو حرف می زنم،در تو می شکفم

ای تلالو همیشه تاریخ،حماسه سرخت هنوزبر بام میهن شرقیم

دهان به دهان،پرواز تا پرواز، فروغ تا فروغ

ترانه می شود

آه چقدر اینجا روشن است!

این نور ۱۳۰۴ ستاره

در آسمان تاریک است

یادآور آفتاب گمشده

تا فجر راهی نیست