بیست و نهمین سالگرد قتل عام ۳۰ هزار زندانی سیاسی، قسمت سوم
بیست و نهمین سالگرد قتل عام زندانیان سیاسی توسط جلادان ولایت فقیه جنبش دادخواهی شهیدان قتل‌عام۶۷ بخش ضروری کارزار ملت ایران برای سرنگونی
اینگرید بتانکور: ما امروز خواهان آغاز روند محاکمه در مورد جنایت علیه بشریت هستیم که در تابستان 1988 با فتوای خمینی شروع شد و به اعدام سی هزار انسان انجامید
نمیتوانم احساسات خودم را به خاطر حضور امروزم در کنار شما با کلمات بیان کنم. زیرا طی سالیان طولانی، بسیار جنگیده ایم تا بتوانیم شما را زنده به آزادی برسانیم. این یک نعمت است که اینجا در کنار شما باشم و چهره های شما را ببینم و نظاره گر شادی و نیرو و قدرتی باشم که در شما هست. بنابراین در همان حال که از دیدار و حضور در کنار شما شاد هستم، به این فکر میکنم که این آزادی را به دست آورده ایم که به گذشته نگاه کنیم و به آنچه انجام شده بیاندیشیم.
سی سال پیش، یا دقیق تر بگویم 29 سال پیش، خمینی فتوایی صادر کرد که هیچ یک از ما هرگز فراموش نخواهد کرد. این یک حکم بود که راه را برای فجیع ترین جنایت باز کرد که آن را تنها می توان با راه حل نهایی که هیتلر در سالهای قبل از آن در جریان جنگ جهانی به اجرا درآورد، مقایسه کرد. موضوع، نسل کشی بود. موضوع، کشتارجمعی بود. تنها بر این مبنا که افراد اعدام شوند زیرا مثل خمینی فکر نمی کردند.
این آغاز فصل بیرحمانه ترین سالها در تاریخ مردم ایران بود. خمینی جهان را میشناخت. می دانست که ما در جهان غرب چگونه فکر میکردیم. و مردم در ایران چه احساسی نسبت به انقلاب داشتند. بنابراین برای پنهان کردن این جنایت عظیم در پوشش قانون، دستور تشکیل کمیته ای سه نفره داد که ظاهری مشابه محاکمه داشته باشد و سی هزار نفر بدون هیچ حمایت قانونی، توسط دولت یا وزارت دادگستری رژیم خمینی کشته شدند.
وقتی به آنچه که 29 سال پیش در ایران اتفاق افتاد فکر میکنم، به این فکر می افتم که یک چیز در این پازل کم است. قسمت وحشتناک این داستان این است که ما همه اطلاعات، همه اسامی، همه مدارک و شواهد را در اختیار داریم. ما شاهدان را در اختیار داریم. بازماندگان را در اختیار داریم، که شما هستید. گواهی ها را در اختیار داریم. حتی اعترافات کسانی که این جنایات را مرتکب شدند در اختیار داریم. ما همه چیز را داریم. ولی باز هم جنایتکاران مصونیت دارند.
امروز، جنایتکارانی که مرتکب این جنایات شدند در بالاترین مقامات دولتی ایران قرار دارند. آنها مقامات بالای رژیم هستند. امروز خانواده ها، همچنانکه دیدیم، هنوز سوگوار عزیزان از دست رفته شان هستند. و امروز ، هنوز هم افرادی که خواهان پاسخ و عدالت هستند تحت آزار و اذیت قانونی قرار دارند.
چرا امروز این موضوع اهمیت دارد؟ اهمیت دارد چون ما زنده هستیم. چون ما معلومات و اطلاعات مربوط به این موضوع و همچنین اهرمهای لازم برای تبدیل پلیدی به نیکی از طریق عدالت را در اختیار داریم.
اگر ساکت بمانیم، اگر بی اعتنا باشیم، اگر وانمود کنیم که نمی دانیم، در این صورت در جنایت همدست می شویم. آزاد بودن به معنی به دوش گرفتن مسئولیت آنچه میتوانیم انجام دهیم در زمانی که میتوانیم انجام دهیم است. و حالا اینجا در تیرانا هستیم و شما آزاد و زنده هستید و ما با شما هستیم و جهان با شما است.
وظیفه ما است که متحد شویم و خواستار عدالت شویم. برای هر کس که در جهان امروز زنده است، این کافی نیست که کناری بنشیند و بگوید مشکل من نیست. این، همیشه مشکل ما هست. مصونیت از عدالت، همیشه به ما مربوط است.
پس چگونه میتوانیم آن 30 هزار برادر و خواهر، ایرانی، انسان، عزیزان، زندگیهایی که غصب شدند بی آنکه بتوانند هر آنچه را که برای پرداخت و به شراکت گذاشتنش متولد شده بودند، محقق کنند، عشق بورزند و به شراکت بگذارند. چگونه میتوانیم فقدان عزیزانمان را بزرگ بداریم؟ تنها راه این است که جهان را فرابخوانیم به اینکه آنچه را که از ما گرفته اند، یعنی عدالت، به ما بازگرداند. باید از سازمان ملل بخواهیم که نقش خود را ایفا کند. سازمان ملل ارگانی به نام کمیسیون حقوق بشر دارد. این اولین قدم است. باید از کمیسیون حقوق بشر بخواهیم که یک تحقیق مستقل را آغاز کند و آنچه را می دانیم مورد تحقیق قرار دهد که ما خود از آن اطلاع داریم.
اگر بتوانیم تمام اطلاعات مربوط به آنچه که انجام شده را در اختیار یک طرف ثالث بدهیم تا این تحقیقات دوجانبه بتواند در سایه عدالت به نتیجه برسد، آن وقت راه برای محاکمه باز خواهد شد.
وقتی هیتلر در قدرت بود اینها قانون بودند. نابود کردن یهودیان در اردوگاههای مرگ در قانون آمده بود. حکم کردن به اعدام جمعی انسانها به خاطر اعتقاد دینی شان یک قانون بود. ولی اینکه چنین قانونی وجود داشت، دلیل این نمی شد که این امر عادلانه باشد. بعدها شاهد محاکمات نورنبرگ بودیم که قربانیان حضور پیدا کردند و صحبت کردند و صدایشان را به گوشها رساندند. و جنایتکارانی را که مسئول این جنایات بودند نشان دادند و کافی نبود که کسی بگوید «به من چنین گفته شده بود.» «به من دستور داده شده بود.» کافی نبود که کسی بگوید: «من اطلاع نداشتم.»
ما امروز خواهان آغاز روند محاکمه در مورد جنایت علیه بشریت هستیم که در تابستان 1988 با فتوای خمینی شروع شد و به اعدام سی هزار انسان انجامید. این، خواسته ما است. ما خواهان محاکمه هستیم. ما خواهان شنیده شدن صحبتهای شاهدان هستیم. ما خواهان مطرح شدن شواهد و اسناد هستیم. ما خواهان اجرای عدالت هستیم.
این کافی نیست که هر روز اعتراف کنند. این کاری است که در تهران انجام می دهند و میگویند بله سی هزار نفر را کشتیم ولی برای حفظ انقلاب بود. یا اینکه در آن لحظه ضروری بود یا برای اینکه قضاوت خمینی بود. همه کسانی که تلاش میکنند از میراث خمینی دفاع کنند در واقع تلاش میکنند که عدالت را از بررسی مسئولیتهای خود آنان منحرف کنند. خمینی دیگر زنده نیست. تاریخ در مورد او قضاوت میکند. ولی کسانی که امروز زنده هستند باید محاکمه شوند. ما باید آنها را به محاکمه بکشیم. باید یک دادگاه بین المللی برگزار شود.
ما آرام نخواهیم نشست تا زمانی که این امر محقق شود. همچنانکه از تلاش دست نکشیدیم تا زمانی که شما از عراق و از کمپ لیبرتی خارج شدید.
وقتی داشتم فکر میکردم که چگونه باید درد و وحشت را تجسم کرد، برای به حرکت درآوردن قلبها و روحهایی که باید حرفمان را بشنوند، به این فکر کردم که چطور است که خود را متعهد کنیم که به اسم هر یک از ایرانیانی که بعد از این محاکمات به عدالت دست خواهد یافت درختی بکاریم. تصور کنید. جنگلی با سی هزار درخت، هر یک به اسم یک فرد که می توانیم برویم و ببنیم و بفهمیم که حرکتمان چه معنایی داشته. این قراری است که با شما دارم. زیرا یک روز، نه تنها این مصونیت از مجازات را شکست خواهیم داد و خواهیم توانست که جنایتکاران را محاکمه کنیم، بلکه همچنین یک روز خواهیم توانست به تهران بیاییم و آن گورهای دست جمعی را به جنگلهای زیبایی تبدیل کنیم با درختانی که اسم نام برادران شما و خواهران من و خواهران شما و برادران من را بر خود خواهند داشت.
برای مقابله با دیکتاتوری هیچ قدرتی بزرگ تر از امید وجود ندارد. شما این را می دانید. من هم می دانم.
پس با امید دیدار در تهران برای کاشتن آن درختان، امیدهایم را به شما می سپارم.
ماریانو رابینو عضو کمیسیون خارجی و کمیته حقوق بشر پارلمان ایتالیا: برای گرامیداشت خاطره قربانیان قتل عام سال 67 در مقابل خودم رزمندگان شجاع مقاومت را دارم که علیه یکی از وحشی ترین رژیم عصر ما مبارزه کردند
خانم رجوی
دوستان عزیز
خانمها و آقایان
میخواهم از شما تشکر کنم بخاطر دعوتی که از من بعمل آوردید برای این جلسه و برای دفاع از حقوق بشر در ایران و برای گرامیداشت خاطره قربانیان قتل عام سال 67 . در مقابل خودم رزمندگان شجاع مقاومت را دارم که علیه یکی از وحشی ترین رژیمهای موجود در عصر ما مبارزه کردند. بایستی در برابر شما زانو بزنیم و من به این افتخار میکنم. شما در این راه بهای سنگینی پرداختید، تک به تک شما. هر کدام از شما با تمامی زندگی اش، برای روشن نگهداشتن شعله آزادی، مقاومت ، امید، تا اینکه مردم ایران سرانجام یک روزی آزاد شوند. ما روزهای سخت شما را در اشرف و لیبرتی شنیدیم و بیاد آوردیم، حملات وحشیانه، قتل عام انسانهای بیگناه و بی سلاح و بی دفاع، ولی شما جنگیدید و مقاومت کردید با دستان خالی و با هیچ چیز در برابر گلوله ها، در برابر موشکها و سرانجام شما پیروز بیرون آمدید. من و ما بسیار خوشحالیم که همه شما را سالم و سلامت در اینجا در تیرانا می بینیم. انتقال امن شما به اینجا یک ضربه بسیار سنگین به رژیم ملاها بود، اکنون شما در اینجا در امنیت هستید و در برابر آزادی مردمتان احساس مسئولیت میکنید. قتل عام سال 1367 یکی از وحشتناکترین جنایتها برعلیه بشریت در تاریخ بوده است و اکنون زمان آن رسیده است که این قتل عام را به دادگاههای بین المللی ببریم. سرانجام اخیرا عفو بین الملل گزارشی منتشر کرده که در آن تاکید میکند که سرکوب علیه مخالفین و نیز کسانی که از حقوق بشر دفاع میکنند در زمان روحانی بطور دراماتیکی افزایش پیدا کرده است. وقت آن رسیده است که به رژیمی که زنان و کودکان را می کشد و در هیچ کشوری چنین نیست، گفت دیگر کافی است. در اثر فشارهای بین المللی روحانی مجبور شد که مصطفی پور محمدی را از کابینه دومش حذف کند ولی بجای آن یک مسئول دیگر از کمیته مرگ بنام علیرضا آوایی را منصوب کرد. آوایی مسئول قتل و کشتار بسیاری از افراد زیر 18 سال بوده است. بنابراین میتوان نتیجه گیری کرد که هنوز هم افرادی که در آن قتل عام مسئولیت داشتند بر سرکار هستند. بنابراین همانطور که سخنرانان قبلی هم گفتند دولتهای ما و اتحادیه اروپا بایستی موضوع حقوق بشر را در اولویت کارشان در رابطه با ایران قرار دهند. هیچگونه مصلحت گرایی سیاسی و منفعت اقتصادی با رژیم ایران نبایستی قبل از حقوق بشر قرار گیرد. همه ما، همه فعالین حقوق بشر و کسانی که خواستاز آزادی و دمکراسی هستند بایستی از سازمان ملل بخواهیم که در رابطه با قتل عام سال 67 یک گزارش مستند تهیه کند. خامنه ای، روحانی و تمامی مسئولان بالای این رژیم که هم اکنون بر سرکار هستند و در قتل عام سال 67 دست داشتند بایستی در دادگاه بین المللی لاهه محاکمه شوند.
همه کشورهای غربی مقصرند، همه آنها تاخیر دارند، اما سرانجام یک چیزهایی در حال بحرکت درآمدن است. در ایتالیا در ماه ژوئن گذشته اکثریت نمایندگان پارلمان ایتالیا یک بیانیه ای را امضا کردند که قتل عام سال 67 را محکوم نموده و پارلمان ایتالیا خواستار محاکمه آمران و عاملان این قتل عام شد. در تاریخ معاصر بسیاری رژیمهای دیکتاتور بودند که جنایت علیه بشریت انجام دادند و برای مدتی از مجازات در امان ماندند میخواهم تشکر کنم از خانم رجوی پرزیدنت مقاومت ایران بخاطر راه اندازی این کمپین بین المللی برای دادخواهی از قتل عام شدگان سال 67.
در اول ژوئیه امسال همراه با خیلی از سخنرانان در گردهمایی پاریس بودم و افتخار اینرا داشتیم که شما را از طریق ارتباط مستقیم با ماهواره ببینیم و باعث خوشحالی ما بود. تعداد بسیار زیادی بودیم بیش از 100 هزار نفر. نمایندگان و سخنرانان از 5 قاره جهان حضور داشتند. یک پیروزی بزرگ بود. هیچ حزب و گروه سیاسی قادر نیست چنین گردهم آیی بزرگ و فوق العاده ای را برگزار کند. بنابراین درود بر سازمان مجاهدین خلق ایران. آن مراسم باشکوه نشان می دهد که مقاومت ایران به رهبری خانم مریم رجوی یک آلترناتیو قابل اعتماد و جدی در برابر یک رژیم توتالیتر و دیکتاتور است مطمئن هستم و مطمئن هستیم که سرانجام یک روز عدالت برای مردم ایران محقق خواهد شد و آن نزدیک است. همراه با شما اعضای شجاع مقاومت ایران، ما میتوانیم و باید هرکاری را که لازم است انجام دهیم تا این روز هر چه زودتر فرا برسد، اکنون ، اکنون و هم اکنون.
طاهر بومدرا: به کارزار «عدالت برای قربانیان قتل عام 1988 در ایران» متعهد هستیم وقتی درباره عدالت صحبت می کنیم می خواهیم که عدالت اجرا شود و ببینیم که اجرا شده است
خیلی متشکرم...
خواهران، برادران،
شما روزهای سختی را که با هم در اشرف گذراندیم، به خوبی به یاد می آورید. شما تحت پیگرد قرار گرفتید. من هم در سازمان ملل تحت پیگرد قرار گرفتم. در سازمان ملل در انزوای بسیار زیادی بودم چون از شما حمایت کردم. اکنون باید بگویم که خیلی از شما آموختم. پشتکار شما، مقاومت شما، سخت کوشی شما و بالاتر از همه، ایمان شما. من از آن آموختم. من این درس را بسیار گرامی می‌دارم و می توانم به شما بگویم همانطور که متعهد به دفاع از شما در اشرف بودم، اکنون نیز به کارزار جی. وی. ام. آی یا «عدالت برای قربانیان قتل عام 1988 در ایران» متعهد می باشم.
آنچه را سخنرانان قبلی گفته اند تکرار نمی کنم. ولی مایلم درک کنید افرادی که در این کارزار هستند بسیار بسیار متعهد می‌باشند. و ما تنها متعهد به انجام برخی چیزها نیستیم. ما متعهد هستیم که به نتیجه دست پیدا کنیم. بنابراین وقتی درباره عدالت صحبت می کنیم، می خواهیم که عدالت اجرا شود و ببینیم که اجرا شده. جی. وی. ام. آی سال گذشته در سپتامبر 2016 در ژنو آغاز به کار کرد. در حضور خانم «بتانکور» که بسیار پشتیبان کننده بوده اند. ما این کارزار را در ژنو آغاز کردیم و در مدت کوتاهی به دست آوردهای زیادی رسیدیم. از جمله گزارشی که در آوریل 2017 ارائه شد. این گزارش جنایت انجام شده و قوانینی که به آن مربوط می شدند را شناسایی می کرد. همچنین مجرمین مورد ظن را شناسایی می کرد. گزارش فهرستی از مظنونین به قتل عام را نیز ارائه می دهد. این نتیجه شش ماه فعالیت است. این گزارش به اطلاع سازمان ملل و جامعه دیپلوماتیک بین المللی در ژنو نیز رسانده شد. فقط این نیست. می خواهم بگویم که ما به غایت متعهد هستیم که به نتایج عملی دست پیدا کنیم.
بنابراین به شناسایی قوانینی که بتوان علیه مجرمین مورد ظن تشکیل پرونده داد، ادامه خواهیم داد. قانون در طرف ما است. رنج تحت پیگرد بودنی که شما متحمل شدید، بایستی اردوی خود را عوض کند. شروع آن از همین الان با مذاکره درباره سفر به خارج است. آنها نمی توانند مثل قبل با مصونیت سفر کنند. معافیت آنها از مجازات بایستی پایان یابد. من برای آنچه در ماههای آینده به دست می آید، شما را کمی منتظر می گذارم. ولی مایلم بگویم که نمی‌خواهم آنهایی را که در اشرف و لیبرتی ترور شدند فراموش کنم. آن تروریست ها نیز بایستی پاسخگو باشند. بنابراین، با اینکه امروز تمرکز ما روی جنایات 1988 است، ولی همچنین بایستی متمرکز باشیم روی خونی که در معافیت کامل قاتلان از مجازات در عراق ریخته شد. بنابراین امیدوارم که بتوانیم دستور کار کمیته عدالت برای قربانیان قتل عام را گسترش بدهیم تا جنایاتی که در اشرف و لیبرتی انجام شده اند را نیز در بر بگیرد. ما بایستی سخت کار کنیم تا آنهایی را که مرتکب جنایت شدند به دست عدالت بسپاریم. این امر امکان پذیر است، قابل دسترسی است و ما باید آن را انجام بدهیم.
بسیار متشکرم.